De Huiskamer - met Shafiq Omar

In het project De Huiskamer krijg je iedere dag tussen 11 en 17 uur de kans om in gesprek te gaan met iemand die zijn of haar thuisland heeft moeten ontvluchten. Geniet samen van een kopje thee en iets lekkers en deel je verhalen. Dit project is in 2018 ontwikkeld door Sandi Hilal en Alessandro Petti en wordt gecoördineerd door Shafiq Omar, die jaren geleden zelf moest vluchten uit Afghanistan:

“De Huiskamer is misschien wel één van de belangrijkste kunstprojecten die het Van Abbemuseum doet. Welk ander kunstwerk kan zulke grote en positieve veranderingen teweegbrengen bij onze bezoekers? Er is zelfs iemand die zijn ware liefde vond in onze Huiskamer, samen hebben zij nu een bestaan gecreëerd!”

Een gesprek met Shafiq over De Huiskamer:

“Een tijd geleden stond ik klaar om mensen uit te nodigen voor een kopje Afghaanse thee in de Huiskamer. Eén bezoeker antwoordde: ‘Ik ben niet zo’n voorstander van buitenlandse invloeden in Nederland’. Ik antwoordde: ‘Als u één kopje thee met mij drinkt dan leg ik u uit hoe ik hier ben gekomen en wat mijn verhaal is’. Ik wist hem te overtuigen en nadat we onze schoenen uitdeden, wat hij erg spannend vond, vertelde ik hem over waarom ik Afghanistan verlaten heb, waarom ik naar Nederland kwam en waarom ik theedrink met bezoekers. Uiteindelijk zaten we anderhalf uur samen en dronken we zeven kopjes thee. Hij gaf mij een hand en zei: ‘Shafiq, hartelijk bedankt! Je hebt me op totaal andere gedachten gebracht. Ik heb familie die dezelfde opvattingen heeft als ik had, maar ik neem ze mee naar het museum.’ Twee weken later kwam hij met zes familieleden terug. We hebben gelachen en gepraat. Ze vonden het fantastisch. Het is heel bijzonder hoe we de gedachten van mensen op positieve manier kunnen beïnvloeden!”

“Twee andere gasten die me zijn bijgebleven, zijn een man en vrouw. Ik introduceerde mezelf en vertelde dat ik uit Afghanistan kom. Ze waren meteen heel nieuwsgierig en vroegen waar ik precies woonde in Afghanistan. Ze bleken heel bekend met het land, de man werkte bij de Nederlandse ambassade in Kabul. Dat vond ik leuk, ik werkte al jaren samen met de ambassade voor een project. We bleken zelfs een aantal gemeenschappelijke kennissen te hebben. Het was erg gezellig en we wisselden nummers uit. Toen ik hem thuis opzocht op Facebook bleek hij dé Nederlandse ambassadeur in Kabul te zijn. Hij verontschuldigde zich voor het feit dat hij niet meteen had gezegd wie hij was, dat had met veiligheid te maken. Hij nodigde me uit voor een kopje koffie als ik weer in Kabul was. Toevallig reisde ik diezelfde zomer naar Afghanistan en dronken we koffie en spraken over het project, dat we daarna samen hebben voortgezet.”

“Zo’n Huiskamer of theekamer is heel belangrijk. De mensen die je er ontmoet zijn getalenteerde meisjes en jongens, vluchtelingen zonder verblijfsvergunning. Ze hebben geen toekomst, geen adres, geen inkomsten, ze bestaan haast niet. Hier kunnen ze met mensen praten. Dit project biedt hen de mogelijkheid om hun verhaal te delen. Andersom kan een bezoeker die in eerste instantie naar het museum komt om een Picasso te bekijken, met een kopje thee en een open hart verhalen en ervaringen delen.”