Antonietta Peeters : Een project = A project

Van Antonietta Peeters (1967) zou je kunnen zeggen dat ze zich in haar kunstwerken meer concentreert op de ruimte tussen objecten, dan op de ruimte die die objecten zelf innemen. Het gaat haar niet om de letterlijke ruimte tussen de dingen, maar om datgene wat niet te zien is en dus niet direct visueel te representeren. Ze zegt daarover: "Bevindt de ziel zich in de ruimte tussen de dingen? De ruimte is niets wanneer men hem wil voelen. (...) De lucht moet zichtbaar gemaakt worden want de geheimen liggen in de lucht." Het is deze ontastbare ruimte die Peeters in haar ruimtelijke installaties van dikke, zwarte stof probeert te concretiseren. Gebruikmakend van langzame technieken als knippen en plakken probeert zij tijd en licht haar eigen ritme op te leggen, waarbij de zwarte stof het licht zo sterk absorbeert dat er een omkering optreedt: het licht wordt gematerialiseerd. Een centraal punt ontbreekt in de ruimtelijke installaties die Antonietta Peeters sinds enkele jaren maakt. Dit effect wordt nog versterkt wanneer zij met verf een wirwar van zich almaar vertakkende lijnen direct op de muur aanbrengt. Het oog vindt geen rust, alles lijkt zich tegelijkertijd in verschillende richtingen te begeven. Net zoals haar zaalvullende, op de vloer gelegen haakwerken geen begin en geen einde kennen. Ook haar tekeningen ontbreekt het aan een eenduidig perspectief. Er is geen horizon, terwijl het perspectief voortdurend verschuift van bovenaanzicht naar zijaanzicht en van vergezicht naar close-up