62-22
Beschrijving
In 1962 spant Henk Peeters een stuk witte zijde over een spieraam. Vanaf het midden van de bovenrand laat hij een witte donzen struisveer naar beneden hangen. De struisveer is aan de achterkant vastgemaakt en beweegt zachtjes wanneer je langs het doek loopt. De zijde vertoont een moiré-effect. De veer geeft een schaduw op het doek.
Peeters maakt dit werk wanneer hij lid is van Nul. Eerder, als lid van de Informele Groep, zegt hij: "Wij proberen onze eigen tijd te zien en zichtbaar te maken." Bij de Informele Groep spelen emotie, spontaniteit en persoonlijk handschrift een belangrijke rol. Nul neemt hiervan afstand. Ook voor Nul is de eigen tijd het uitgangspunt, maar deze moet op een objectieve manier worden weergegeven. Peeters werkt met voor die tijd moderne en in de kunst ongebruikelijke materialen als nylon, formica en chroom. Ook gebruikt hij stoffen die zacht zijn en uitnodigen tot aanraken, zoals watten, kunstbont en veren. Nul wil het publiek de ogen openen voor de schoonheid van de dagelijkse omgeving, voor de verworvenheden van de westerse welvaartsmaatschappij. Het werk van de Nulkunstenaars bestaat uit stukjes geïsoleerde werkelijkheid.
"Met mijn werk heb ik altijd gewild dat het er net zo fris uitzag alsof het bij de Hema lag. 't Moest niet het verkunstelde hebben...", zegt Peeters. Kunst moet geen voorrecht van een kleine elite zijn, maar iets waar iedereen zijn eigen leefwereld in kan herkennen. Nul heeft overeenkomst met Zero in Duitsland. Beide willen een nieuw begin maken in de kunst. Beide nemen de eigen tijd als uitgangspunt en gebruiken bij voorkeur eigentijdse materialen. Zero is echter spiritueler georiënteerd dan Nul. De Nulkunstenaar is een waarnemer, geen ziener. Bij Zero staan immateriële verschijnselen als licht en beweging centraal. Van de Nulleden is Peeters degene die het dichtste bij Zero staat. '62-22' toont op een subtiele manier zijn interesse in licht- en schaduwwerking en in beweging. Deze verschijnselen in combinatie met het zachte van de veer en de glanzende satijn maken '62-22' tot een poëtisch stukje werkelijkheid.