Ada

Beschrijving

In 'Ada' zet de Spaanse kunstenaar Antonio Saura met dikke verf en penseelstreken in allerlei richtingen een menselijke gestalte midden op het doek. Hij gebruikt hiervoor witte en zwarte verf, puur of gemengd tot verschillende tinten grijs, en een beetje bruin. De omgeving is vlakker geschilderd in een egale lichtgrijze kleur. Dat het hier een vrouwenportret betreft, is vooral uit de titel af te leiden. Lichaamsdelen als ogen, mond, borsten en armen zijn wel te onderscheiden, maar maken vooral deel uit van een turbulent geheel. De gestalte heeft geen scherpe contouren. Ze gaat geleidelijk over in de achtergrond.

Kenmerkend voor het werk van Saura is een heftig schildergebaar. Hiermee sluit hij aan bij het abstract-expressionisme, dat eind jaren vijftig in Amerika ontstaat, en ook in Europa veel invloed heeft op de eigentijdse schilderkunst. Saura gaat echter altijd uit van een figuratief gegeven. Hij werkt meestal in series, waarbij bepaalde thema's telkens terugkeren, zoals vrouwenportretten, kruisigingen of mensenmassa's. Ook maakt hij schilderijen naar aanleiding van werken van oude, meestal Spaanse meesters, zoals Goya. Het gaat Saura niet om een precieze weergave van het uitgangspunt, maar om het aansluiten bij een traditioneel genre, bijvoorbeeld het portret. Dit genre dient vooral als aanleiding tot de handeling van het schilderen. Saura hanteert een sober kleurgebruik. Wit, zwart, grijs en bruin blijven gedurende zijn hele loopbaan als schilder zijn palet bepalen.

Aan het begin van zijn kunstenaarschap ziet Saura zich geconfronteerd met de Franco dictatuur. Van daaruit bezint hij zich op de hele Spaanse geschiedenis. Hij ziet deze als een opeenvolging van momenten van onderdrukking van het individu door traditionele machten als koningen en kerk. De haat-liefde verhouding die hij tot zijn land en de geschiedenis daarvan heeft ontwikkeld, zet hij om in schilderijen die zowel emotioneel als beheerst zijn. Ze zijn niet vreugdevol, maar wel vol vitaliteit. 'Ada' is geen flatteus portret, maar je kunt het beschouwen als een ode aan het individu, een ode aan het vrouwenportret als genre, en tegelijkertijd als een aanklacht tegen wantoestanden en onderdrukking. Saura zegt: "Ik zou liever wezens schilderen die positief, onschuldig en rechtvaardig zijn.... en echte vreugden. Maar ik kan het zeker niet. Of misschien heb ik het gedaan zonder het te weten."

Bevat deze pagina onnauwkeurige informatie of taal die verbeterd of gewijzigd moet worden? We horen graag van je.