Effingham I

Beschrijving

In 'Effingham I' verbindt Stella een rood en een geel meerhoekig vlak met elkaar via een blauwe baan. Deze baan begrenst een gedeelte van het rode vlak en loopt vervolgens om het gele vlak heen. Waar de blauwe baan zichzelf ontmoet, blijven de verschillende delen van elkaar gescheiden door een dunne lijn van onbeschilderd doek. Ook tussen de verschillenden kleuren is zo'n randje wit zichtbaar. De blauwe baan eindigt met een scherpe hoek onderaan het gele vlak. Het schilderij heeft de vorm van een onregelmatige veelhoek.

Aan het begin van zijn loopbaan als schilder ondergaat Stella invloed van het abstract-expressionisme. Het atmosferische, waardoor veel abstract-expressionistisch werk gekenmerkt wordt, staat hem echter tegen, vooral vanwege de ruimtelijkheid die daarmee gesuggereerd wordt. Stella wil elke vorm van illusionisme uitbannen. Hij zoekt een manier om een schilderij volkomen vlak te laten lijken. De oplossing is voor hem zó te werken met strakke vormen en egale kleuren, dat er geen sprake is van figuur en achtergrond. Tussen 1958 en 60 bereikt hij dit door symmetrische composities op te bouwen uit parallelle banen van dezelfde breedte. Deze banen brengt hij vlakvullend aan in een geometrisch patroon. Na 1960 lost hij de figuur-achtergrond problematiek op door de restvormen uit het beeldvlak te halen. Zo ontstaan de zogeheten shaped canvases. Stella's werk valt onder de term post-painterly abstraction.

'Effingham I' behoort tot de 'Irregular Polygon Series', ook wel 'Eccentric Polygon Series' genoemd. De elf schilderijen van deze serie hebben elk een andere vorm. Elke vorm is in vier verschillende kleurstellingen uitgevoerd. De titels zijn ontleend aan steden in de Witte Bergen van New Hampshire. In deze serie neemt Stella twee of drie ongelijke geometrische vormen als uitgangspunt, die hij geheel of gedeeltelijk omrandt met een acht inch brede baan in een contrasterende kleur. Door de omranding van de vormen voorkomt hij de illusie van overlapping. De dunne lijnen van onbeschilderd doek houden de kleuren gescheiden en gaan een effect van wijken of naar voren komen tegen. De scherpe hoeken en ogenschijnlijk afgesneden vormen voorkomen dat je de vlakken als dingen gaat zien. Het schilderij krijgt door de dikte van het spieraam en door zijn bijzondere omtreksvorm een objectachtig karakter.

Bevat deze pagina onnauwkeurige informatie of taal die verbeterd of gewijzigd moet worden? We horen graag van je.