Over de kleuren van de stokken in het mysterie van de avond

Beschrijving

Dit schilderij van Raveel kan gezien worden als een landschap met bosschages. Een schuine baan wit, gedeeltelijk geschilderd, gedeeltelijk bestaand uit onbeschilderd doek, afgezet met een dikke oranje lijn, vormt de voorgrond. Daarop zijn vier stokken geschilderd, die in wankel evenwicht tegen elkaar staan. Op de achtergrond is een zwart omlijnde kubusvorm te zien. De rechter bovenhoek van het schilderij is onbeschilderd. Twee dikke lijnen gekleurde verf vormen de overgang tussen deze hoek en het landschap.

Het werk van Raveel bevat zowel figuratieve als abstracte elementen. Het wordt gerekend tot de Nieuwe Figuratie. Deze groep bestaat uit Nederlandse en Belgische kunstenaars die in hun werk gebruik maken van herkenbare vormen naast ondefinieerbare of dubbelzinnige. Raveel ontleent zijn figuratie aan zijn directe leefomgeving in het Belgische Machelen aan de Leie. Hij schildert hem vertrouwde en dierbare voorwerpen, personen en landschappen. De herkenbare plekken en situaties die hij daarmee creëert, hebben iets vervreemdends door de toevoeging van abstracte of half-abstracte elementen, bijvoorbeeld een wit vierkant, of de contour van een persoon, ingevuld met verftoetsen in verschillende kleuren. Deze elementen voorkomen dat de toeschouwer een af beeld gepresenteerd krijgt. Raveel wil dat er ruimte blijft voor eigen invulling.

De abstracte elementen in Raveels werk hebben vaak een voorwerpelijk karakter. Je weet niet wàt het is, maar je hebt wel het idee dàt het iets is. Soms wijzen de 'lege plekken', zoals de rechter bovenhoek in dit schilderij, het publiek op het feit dat het naar een schilderij kijkt, en op wat een schilderij eigenlijk is: een doek waarop verf is aangebracht. Zo vestigt Raveel de aandacht op het schilderij als voorwerp en op de ruimtelijke confrontatie van de toeschouwer met dit voorwerp. De voorstelling die Raveel op het doek schildert, biedt de kijker echter tegelijkertijd de mogelijkheid zich mee te laten voeren, tot hij op een abstract element stuit dat hem terugvoert naar zichzelf en naar de werkelijkheid. Raveel wil "een zo complex mogelijk werk tot stand brengen dat tezelfdertijd een eenheid vormt, zoals het leven zelf." Er is een voortdurende wisselwerking tussen kijker en het bekekene, werkelijkheid en illusie.

Bevat deze pagina onnauwkeurige informatie of taal die verbeterd of gewijzigd moet worden? We horen graag van je.