Peinture

Beschrijving

Op dit schilderij plaatst de Amerikaanse kunstenaar Sam Francis kleine en grotere vlekken blauwe, groene, gele, paarsroze, oranje en zwarte verf naast elkaar. Soms overlappen ze elkaar of vloeien ze in elkaar over, soms blijft het wit van het doek ertussen zichtbaar. De vlekken bevinden zich vooral in het linker en bovenste deel van het doek; het gedeelte rechtsonder is vrijwel helemaal wit. Op diverse plaatsen is de verf zo dun aangebracht dat hij naar beneden uitvloeit. In het witte gedeelte zijn talloze kleine verfspatten te zien.

Francis raakt gewond in de Tweede Wereldoorlog en is gedwongen lange tijd rust te houden. Hij raakt gefascineerd door de spiegelingen en de kleuren die het licht in zijn witte ziekenhuiskamer veroorzaakt en besluit van schilderen zijn beroep te maken. In 1947 maakt hij zijn eerste abstracte schilderij. Zijn werk sluit aan bij het abstract-expressionisme. In 1950 gaat hij naar Parijs waar hij enkele jaren blijft. Hij leert daar het werk kennen van Franse meesters als Monet, Bonnard en Matisse, en wordt aangetrokken door het gevoel voor licht en kleur dat uit hun schilderijen spreekt. Hij werkt zelf ook met heldere kleuren. Zijn composities lijken vaak afgesneden aan de rand van het doek. Hierdoor wekken zij de indruk zich uit te strekken buiten het kader van het schilderij en delen te zijn uit een groter geheel. In dit opzicht vertoont Francis' werk overeenkomst met dat van Poliakoff en Bazaine, schilders van de École de Paris.

In 1957 maakt Francis een wereldreis, waarbij hij onder meer Japan bezoekt. Het wit, dat op dat moment al duidelijk een rol speelt in zijn schilderijen, wordt na zijn kennismaking met de Oost-Aziatische kunst en kalligrafie in toenemende mate beeldbepalend. Na 1960 is zijn werk niet langer gebaseerd op de zichtbare werkelijkheid. Het gaat dan uitsluitend om beeldende principes als het ritme van de gehanteerde vormen en de intensiteit van de gebruikte kleuren.

Bevat deze pagina onnauwkeurige informatie of taal die verbeterd of gewijzigd moet worden? We horen graag van je.