Plaster Surrogates

Beschrijving

'Plaster Surrogates' bestaat uit 288 gelijksoortige objecten. We zien telkens een zwart vlak in een wit passe-partout afgewerkt met een grijze lijst. Of beter: we denken dat te zien, want bij nauwkeurige beschouwing blijken de 'schilderijtjes' objecten van gips te zijn, uit één stuk gegoten. Er zijn acht verschillende maten. Doordat ze zijn beschilderd in verschillende tinten wit en grijs zijn er geen twee hetzelfde. Ze worden gepresenteerd in rijen dicht naast en boven elkaar. ,McCollum stelt via zijn werk de vraag aan de orde in hoeverre een kunstwerk origineel en uniek moet zijn. Zijn werken bestaan telkens uit gelijksoortige elementen die onderling kleine verschillen vertonen en gesigneerd en genummerd zijn. Elk onderdeel is dus uniek. Maar tegelijkertijd is het volkomen inwisselbaar voor een willekeurig ander element uit de serie.

Elke presentatie van McCollums werk verschilt van een vorige doordat hij elementen weglaat, toevoegt of anders rangschikt. Maar ook daarvoor geldt dat het verschil niet essentieel is. Parallel aan de manier waarop McCollums objecten gelijktijdig uniek en één onder velen zijn, gedraagt de mens zich in de samenleving. Enerzijds wil een individu aansluiting vinden bij een groep en neemt daarom de gedragscodes van die groep over; anderzijds probeert hij zich juist te onderscheiden of te profileren t.o.v. diezelfde groep. Dit kan hij doen door een bijzonder product, zoals een kunstwerk, in huis te halen. Maar die profilering is weer betrekkelijk. Ieder heeft zijn eigen unieke object. Daarmee gedragen we ons uiteindelijk toch weer allemaal hetzelfde.

Als uitgangspunt voor een serie neemt McCollum een neutrale maar herkenbare vorm. In 'Plaster Surrogates' maakt hij een object dat door iedereen als een ingelijst kunstwerk ervaren wordt. Het betekenisvolle deel, het beeldvlak, is echter egaal zwart gemaakt, waardoor er eigenlijk geen beeld is. We (h)erkennen het object als kunstwerk zonder dat het de specifieke kwaliteit heeft die een kunstwerk interessant maakt: het hebben van een eigen gezicht. Het wordt daardoor een betekenisloos decorstuk. Dit fenomeen interesseert McCollum. Zijn surrogaten zijn niet eens afgeleid van een origineel; er bestaat geen origineel. Ook het functioneren van kunst als handelswaar speelt een rol in McCollums werk. Hij biedt zijn werk op dezelfde manier aan als winkels gebruiksvoorwerpen etaleren: in grote hoeveelheden, in allerlei varianten, zodat iedereen kan uitzoeken wat hem het meeste zint.

Bevat deze pagina onnauwkeurige informatie of taal die verbeterd of gewijzigd moet worden? We horen graag van je.