De vertalingen van de Russische en Engelse teksten in sommige werken kun je hier vinden
Voetbal
Kruk
Potapovsky Lane No. 9, 11, 14 "a" Hier zijn de jongens:
Hier zijn ze geboren: ...favoriete dingen: *
...favoriete dingen: **...mijn gl...? ***
Waar is deze bal?
Merk op:
* Hier zijn mijn favoriete dingen; ** Hier is mijn favoriete ding; *** Waar is mijn glas?
FUCK YOU!
Toen het gezin afgelopen zomer naar Moskou verhuisde en de zoon naar de kleuterschool ging, realiseerden de ouders zich dat hij tekentalent had. Thuis en op de kleuterschool was hij altijd wel iets aan het tekenen en hield hij zichzelf urenlang bezig. Zijn vader wilde een cadeau voor hem kopen voor zijn verjaardag. Hij ging naar een winkel die ‘De Kinderwereld’ heette en kocht een kleurboek voor hem op de speelgoedafdeling. Net toen hij zijn zoon het boek wilde overhandigen, wierp zijn vrouw een blik op wat hij had gekocht en ze gilde met luide stem. Achter elke tekening, die vlinders, bloemen en kleine stoombootjes voorstelden,stonden duidelijk de woorden van een smerige en walgelijke vloek: het was ondenkbaar dat je * kon zeggen.
Op het eerste gezicht waren ze bijna onherkenbaar, zo knap waren ze verweven met het patroon van de tekening. Hoe was zo'n gruwel in de speelgoedwinkel terechtgekomen? Een nauwkeurig onderzoek van de letters liet zien dat de woorden in de drukkerij met de tekeningen waren samengevoegd, dus het was geen toeval, maar opzet. Maar wie zou hier belang bij hebben en met welk doel had hij het gedaan? Dit alles was uiterst raadselachtig en de ouders besloten na overleg om het album te laten zien aan een buurman die ooit bij de recherche van de politie werkte.
*FUCK YOU!
Subtitel "In de gemeenschappelijke keuken" 1991
Deze installatie werd speciaal gemaakt voor het Dina Vierny paviljoen op het FIAK, beperkt door de afmetingen van 6 × 4 m. Het bestond uit zes tafels-kasten die aan drie kanten tegen de muur leunden en een schilderij uit de "keukenserie" dat boven elke tafel hing. Het geheel - een bruine afstotende kleur rand langs de onderkant van de muur, dezelfde vloer alleen donkerder, de tafels staan bijna naast elkaar, ze zijn even groot en er staat veel serviesgoed op de tafels en op de "schilderijen" - het geheel moet het een bepaald "beeld" scheppen van een "gemeenschappelijke" keuken, van een gemeenschappelijk leven. De combinatie was interessant, de eigenlijke tafel met borden en het schilderij dat erboven hing. De tafel zag er heel gewoon uit en had voor elke keuken "verkocht" kunnen worden, de deuren gingen open en er zaten planken in. Hij was bekleed met goedkoop vinyl en er zaten versieringen op, kortom een ruimte die een "opgeruimde" huisvrouw zou kunnen achterlaten: graan in gesloten potten, alles is netjes gewassen, geveegd, handdoeken hangen aan spijkers die speciaal in de muur zijn geslagen. Met zo'n omkering van het naturalisme "beneden" lijkt het erop dat de groene plank die aan de muur hangt samen met het keukengerei dat eraan genageld is (en dit is vrijwel alles wat er op het "schilderij" te zien is) ook gezien moet worden als een natuurlijk object van het dagelijks leven (een plank voor keukengerei). Maar dit gebeurde niet - en iedere kijker zag dat er beneden een kast was en daarboven een schilderij was, een afschuwelijk schilderij maar nog steeds een "schilderij" en dit alles had een "normaal esthetisch effect".
In een kleine vierkante kamer staat een gesloten cirkel van 12 muziekstandaards. Achter elke standaard staat een stoel, alles is klaar voor een kamerconcert. Op de muziekstandaards liggen grijze kartonnen bladzijden met afbeeldingen op het bovenste gedeelte en tekst op het onderste. Aan de zijkant van de pagina onderaan de standaard ligt een pagina met noten en een Engelse vertaling van de tekst.
Een vlieg (getekend op papier) hangt onbeweeglijk boven het midden van de cirkel gevormd door muziekstandaards, op een hoogte van ongeveer 3,5 meter. Het is heel gemakkelijk om hem in de lucht te vinden, ondanks zijn kleine formaat - de muziekstandaards die in een perfecte cirkel zijn opgesteld en vooral hun schuine stand vestigen er meteen de aandacht op.
De kijker loopt om de hele installatie heen. Alles ziet er nogal serieus, respectabel uit: dit is een serieuze tekst, er staan noten, complexe muzikale zinnen op, en vooral de stoelen die vooruitlopen op muzikanten die elk moment kunnen verschijnen en beginnen te spelen lijken aan te geven dat het concert op het punt staat te beginnen.
Waar is de vlieg mee bezig, die onbeweeglijk boven het midden hangt? Maakt hij zich klaar om de muzikanten te dirigeren zodra ze plaatsnemen? Of is het concert al lang aan de gang en hangt ze onbeweeglijk in de lucht, opgeslokt door de prachtige muziek en in totale vergetelheid in de veronderstelling dat het concert om haar en misschien zelfs ter ere van haar plaatsvindt?
Componist V. Tarasov
10-12 vliegen (plastic) zijn opgehangen in een kleine ruimte (2,5 × 2,5 m) tegen de achtergrond van een raam op zo'n manier dat het lijkt alsof ze "zwermen", voor het raam vliegen. In het midden van de ruimte staat een muziekstandaard met partituur van een muziekstuk: "Fly Symphony". Binnenin weerklinkt muziek die speciaal voor deze installatie is gecomponeerd door Vladimir Tarasov - een suite in drie delen die gebruik maakt van een opname van echte geluiden van vliegende vliegen. Voor de kijker - de "luisteraar" - die achter een barrière staat (het is onmogelijk om de installatie binnen te gaan), verandert het ogenschijnlijk gewone gezoem van vliegen, zodra hij goed begint te luisteren, in een nauwkeurig en strak geharmoniseerde vorm van een driedelig concert.
De plaats van dit concert is niet toevallig gekozen en natuurlijk spelen de "omstandigheden van de plaats" altijd een hoofdrol in de sfeer en het functioneren van de installatie. Aan de Loire, op een afstand van Parijs, ligt een prachtig, maar al oud en vervallen kasteel uit de 16e eeuw, waar ondanks de restauratie in sommige hoeken en kamers een geest van verwaarlozing en trieste melancholie heerst.
In één zo'n hoekje - een klein kamertje - is een toilet met een smal raam dat uitkijkt op een nabije toren van het kasteel en met uitzicht op een ver veld en bos achter de berg. Het is moeilijk om je een meer deprimerende en tegelijkertijd vrolijk sentimentele plek voor te stellen: een oud maar eenvoudig stoffig raam, binnen op de vloer ligt gips van de uiteenvallende muren en het plafond, het toilet op de vloer is ook nogal oud, bijna antiek.
... Het Kasteel-Museum wordt vooral in de zomer door toeristen bezocht en dan is de installatie bijzonder succesvol: een veelheid aan echte vliegen verschijnt op het raam (de zonnige kant van het kasteel) en ze vormen een geheel met de kunstmatige hangende vliegen, en hun levende gezoem vermengt zich met de "vliegensymfonie".
De hele installatie bestaat uit één grote tekening (55 × 45) van een "vlieg" en 132 pagina's getypte tekst, waarvan elke pagina is ingesloten in een glazen frame. De installatie was specifiek bedoeld voor de "Witte Zaal" van het Poesjkin Museum in Moskou en daarom zal de beschrijving van de installatie gebaseerd zijn op deze woning. De indeling van de "Witte Zaal" is enigszins vergelijkbaar met een oude tempel en in de muur tegenover de ingang bevindt zich een halfronde hoge nis die lijkt op een opvallend altaar, waar een beeld of het belangrijkste werk van deze hal kan worden tentoongesteld. Precies op deze plek, aan deze muur hangt de tekening van de "vlieg" in een donkerbruine houten lijst. 60 commentaren van kijkers op de tentoongestelde tekening hangen langs beide zijden van de "vlieg". De zijwanden van de zaal zijn ook gevuld met teksten (elke pagina is in een apart mat en glas). Omdat alle teksten zijn gegroepeerd in artikelen, zijn de intervallen tussen zulke "groepsartikelen" groter dan de intervallen tussen elke pagina. Bij de ingang van de hal hangt rechts de poster voor de tentoonstelling, links de indeling van de tentoonstelling.
Het is alsof de "tentoonstelling" is gemaakt door vier personages: een "filoloog", een "kunstenaar", een "historicus" en een "wiskundige".
Inhoudelijk stelt de compositie een piramide voor die op zijn top staat en zich naar boven toe verbreedt. De tekening van de vlieg dient als deze top, verder vormen de "meningen van kijkers die commentaar geven op deze tekening twee divergerende takken die daaruit voortkomen", verder zijn er twee artikelen van een "psycholoog" die commentaar geven op het commentaar van deze kijkers, verder in dezelfde volgorde zijn er twee artikelen van een historicus die de meningen van de psycholoog en het commentaar van de kijkers uitleggen, etc., steeds breder en "geavanceerder" de voorgaande artikelen omvattend en verklarend. Op deze manier blijft het verbale materiaal er weliswaar hetzelfde uitzien, maar in de interne constructie heeft dit verbale materiaal een vertrouwde "plastische" vorm.
Het thema van de serie tentoonstellingen waaraan de Wewerka/Weiss Gallery deelnam en waarvan ik het concept zelf bedacht, was "Mijn Vaderland". Tot mijn schaamte bracht deze gedachte me meteen op het idee om een installatie van vliegen te maken. Natuurlijk geen echte, maar plastic vliegen, maar ze leken erg op echte vliegen, alleen dan groter. In de galerie waren twee ruimtes die vrijwel even groot waren. In de eerste, direct na de ingang, maakte ik een driedimensionale ronde compositie van deze vliegen, die qua vorm op een koepel leek. Het was 2,3 meter hoog vanaf de vloer, met een diameter van 1,5 meter. In de tweede kamer hingen de vliegen, die twee paar lijnen vormden die naar de vloer divergeerden. Om te voorkomen dat de kijker per ongeluk tegen deze twee "figuren" zou botsen (en dat was heel goed mogelijk omdat je de hangende vliegen moest zien), bouwde ik een barrière van blauwe touwen om elk van hen heen; de vloer was donkerblauw geverfd en een donkerbruine streep liep rond het onderste deel van de muur.
Waarom vliegen, en wat heeft dit te maken met het toegewezen thema?
Natuurlijk is het verband geheel speculatief, maar aan de andere kant is dit qua genre een zeker grotesk, in de geest van Swift of Maeterlinck. Ik had me ten doel gesteld om de reden te vinden waarom voor mij, voor ons in mijn thuisland, het leven vandaag de dag en gedurende een onvoorziene periode in het verleden zo oneindig slecht, ondraaglijk en hopeloos, belachelijk en triest verloopt, en redenen hiervoor niet intern te vinden, maar aan de buitenkant. Deze reden - de enorme beschaving van vliegen die boven het hele grondgebied hangt en het omvat, zich naar boven bijna tot aan de rand van de ruimte uitstrekt en in de breedte het hele grondgebied van Minsk tot Sverdlovsk beslaat. We zullen niet ingaan op de juistheid van deze verklaring - ze is niet beter en niet slechter dan alles wat hierover is voorgesteld. Het bezit in ieder geval, in tegenstelling tot andere verklaringen, voldoende volledigheid. En deze theorie heeft, in tegenstelling tot alle andere, één voordeel-het kan niet weerlegd worden: onderzoek en verificatie zijn nog maar in het beginstadium.
De installatie gaat vergezeld van een samenvatting van deze theorie, tekeningen, schetsen en een verzameling van de "hiërarchie" van de vlieg.
De Huurdersclub van het Moskouse Huisvestingsproject nr. 8, de ontmoetingsplaats voor huurders en leden van de blokvereniging, is de plek waar gewoonlijk lezingen en volksrechtbanken worden gehouden. Aan het eind van de maand maart in 1984 was daar een belangrijk evenement gepland: een openbare tentoonstelling en kritiek van schilderijen met gevaarlijke burgerlijke kwaliteiten die onze Sovjet manier van leven aanvallen en onze ideologie ontkennen. De aanwezigheid van prominente critici en kunsthistorici was gepland.
Ter voorbereiding op dit evenement werden de schilderijen en posters die normaal gesproken de muren van de club sierden verwijderd, en de werklieden zouden beginnen met het ophangen van de "creaties" die bestemd waren voor de kritiek en die voor dat doel eerder die ochtend waren binnengebracht...
Plotseling bracht iemand een heel vreemd bericht. Er stond iets ongewoons, zelfs ongehoords te gebeuren in Moskou. Blijkbaar zou er die avond iets of iemand in de stad verschijnen, en niet zomaar ergens, maar midden in de clubzaal. Natuurlijk moest de zaal onmiddellijk worden ontruimd.
Van kunstkritieken kon nu geen sprake zijn. Alles wat eerder was binnengebracht werd meteen tegen de muren geduwd, zodat er een soort cirkel in het midden van de zaal ontstond. En inderdaad, deze bijzondere gebeurtenis, waar sommigen met ongeduld en anderen met grote bezorgdheid naar uitkeken, vond die avond om precies elf uur plaats. Er is geen eenduidige beschrijving van wat er gebeurde, in de verslagen van verschillende getuigen blijven de meest hardnekkige tegenstrijdigheden. Eén onverklaarbare omstandigheid was echter voor iedereen duidelijk: nadat alle commotie was weggeëbd, lag de hele vloer in het midden van de zaal bezaaid met groepjes kleine witte mensen die constant rondliepen...
Op voorstel van het comité dat voor dit doel was aangesteld, werd alles in de zaal intact gelaten, precies zoals het was geweest op het moment dat deze gebeurtenissen hadden plaatsgevonden. Het comité besloot een tijdelijke brug over de centrale open plek te bouwen, ten eerste om ervoor te zorgen dat er niets beschadigd zou raken en ten tweede om de vreemde bezoekers in de gaten te houden, die alleen konden worden waargenomen met behulp van een nogal krachtige verrekijker.
De installatie "The Life of Flies" werd in januari 1992 tentoongesteld in de Kunstverein in Keulen. De lange woning van de Kunstverein was verdeeld in 4 zalen die in een suite aan elkaar grenzen.
Hal 1: "De rol van vliegen in economie, politiek en cultuur. "Deze zaal is thematisch verdeeld in secties: 1) Vliegen en de economie; 2) Vliegen en financiën; 3) Vliegen en politiek; 4) Vliegen en beeldende kunst.Het materiaal van de eerste drie secties ligt op twee schuine tafels, materiaal van nr. 4 ligt bij de schilderijen en tekeningen die langs de muren hangen. Aan het begin van de bezichtiging staat een pilaar. Daarop is een glazen kast bevestigd op een klein podium en daarop ligt een vlieg in het midden van een kleine structuur ligt.
Hal 2: "Over de beschaving van vliegen op het grondgebied van Oost- en Europa en West-Siberië."Het thema "De beschaving van vliegen" bevindt zich in deze hal. In het midden van de hal, aan de andere kant van een barrière, ziet de kijker twee constructies in de lucht hangen die gemaakt zijn van 500 vliegen die op een speciale manier gerangschikt zijn. Langs de muren staan twee stands met uitleg en schetsen en een glazen vitrine met tentoongestelde voorwerpen.
Zaal 3: "Een concert voor een vlieg" en "Tabulaire poëzie".De zaal is gewijd aan twee thema's: "A Concert for a Fly" en "Flies and Tabular Poetry". Aan de lange muur rechts van de ingang hangt een groot schilderij (2,60 × 4 meter) en rechts daarvan staan 40 tekeningen-commentaren die bij dit schilderij horen. In de hoek van de tegenoverliggende muur is een soort concert aan de gang. Deze opstelling heet "Een concert voor een vlieg". Dichter bij de hoek hangt een vlieg in de lucht (uit papier geknipt en ingekleurd) en eromheen is een amfitheater ingericht, met muziekstandaards waarop teksten en noten staan. Daarnaast staan er op diezelfde pagina's tekeningen. De vlieg vervult hier, zoals vaak in kamerorkesten, de rol van zowel dirigent die de muzikanten leidt als solist die met hen meespeelt.
Hal 4: "Vliegen en filosofisch discours". De hele installatie bestaat uit één grote tekening van de "Vlieg" (55 × 45) en 132 pagina's getypte tekst, waarvan elke pagina is gevat in een glazen frame. De installatie was speciaal bedoeld voor de "Witte Zaal" van het Pushkin Museum in Moskou, en daarom zal de installatie voor deze woning worden beschreven. De lay-out van de "Witte Zaal" lijkt op die van een oude kerk en in de muur tegenover de ingang zit een halfronde inkeping die lijkt op een opvallend altaar waar een beeldhouwwerk zou kunnen staan dat algemeen het belangrijkste werk van deze zaal is. Precies op deze plek aan de muur hangt de tekening van de "Vlieg" in een dikke donkerbruine lijst. Aan weerszijden van de "Vlieg" hangen 60 commentaren, de commentaren van kijkers op de tentoongestelde tekening. De zijwanden van de zaal zijn ook gevuld met teksten (elke pagina in een apart passe-partout en onder apart glas). Dit zijn commentaren van kijkers, artikelen van de "personages": de filoloog, wiskundige, historicus en kunstenaar.
Een paar woorden over de algemene sfeer die in de installatie heerst. De woning stelt een reeks zalen voor in een saai, niet druk bezocht Sovjet wetenschappelijk provinciaal museum met nogal afschuwelijk licht. Er zijn geen ramen, alle exposities en teksten zijn opzettelijk verlicht met dofgele elektrische gloeilampen. Het plafond en de onderkant van de muren zijn grijs geschilderd, die meestal donkerbruin zijn geschilderd in officiële kantoren. Alles bij elkaar creëert een sfeer van hopeloze verveling, een verveling waarover wordt gezegd dat "zelfs vliegen er dood aan gaan".
Politiebureau, Utrecht 1991
In mei 1991 zou er een groot artistiek programma worden uitgevoerd, een uniek soort festival, georganiseerd door het Museum voor Hedendaagse Kunst Utrecht onder de naam "Nachtlijnen". De kunstenaars moesten hun composities maken van verschillende lichtobjecten, omdat alles, de hele show, het hele festival, 's nachts moest beginnen en plaatsvinden. De deelnemers konden zelf de objecten en de plaatsen kiezen waar ze hun werken wilden ophangen. Ik koos voor de muur van het politiebureau van de stad, een grote oude bakstenen muur die helemaal leeg was op één raam na waarvan ik wist dat het 's nachts zeker verlicht zou worden - het is tenslotte een politiebureau. Ik bedacht een plot voor een toekomstige installatie die geschikt was voor deze plek - een plot waarin het belangrijkste element een zoektocht zou worden naar iemand, iets.
Ik maakte een groot frame van neongroene buizen met dwarslijnen in het midden en aan de binnenkant van dit frame, en met gelijke tussenpozen van 14 minuten zouden er blauwe vleugels verschijnen langs de randen of langs de bovenkant of in de buurt van de middenlijn, en elke fase van hun verschijning ging vergezeld van een tekst die aan de rechter- en linkerkant onder het frame vandaan komt. Deze teksten zijn dialogen tussen een man en een vrouw, steeds andere (met naam en patroniem genoemd zoals gebruikelijk in Rusland, dus met grote precisie*). De vrouw vraagt en de man antwoordt: "Van wie zijn die vleugels?" "Ik weet het niet." Dit herhaalt zich drie keer, bovendien veranderen de vleugels drie keer van positie.
In de vierde positie verschijnen alle 6 de vleugels tegelijkertijd en de inscriptie "Niemand weet wiens vleugels dat zijn" licht eronder op. Nadat deze zin is vervaagd, begint de hele cyclus opnieuw. Het ritme van het verschijnen en veranderen van de vleugels en de herhaling van de hele cyclus creëerde tot op zekere hoogte een betoverende indruk, vooral in combinatie met het voortdurend brandende "niet-sluimerende" raam waarin de silhouetten van het politiepersoneel te zien waren: het glanzende raam en de figuren daarachter werden opgenomen in de totale compositie. Zonder twijfel was dit een parafrase van reclameaankondigingen, maar dan met een belachelijke, absurde nuance.
Ik weet het niet, misschien vond de politiechef de humor van deze installatie wel leuk, maar kort na afloop van het festival hoorde ik dat besloten was om deze installatie permanent aan de muur te laten hangen.
Hier zijn alle zinnen van een uur in volgorde:
Fase I: De vleugels zitten aan de zijkant en de tekst eronder:
Anna Petrovna Rys: "Van wie zijn die vleugels?"
Boris Pavlovitsj Koss: "Ik weet het niet."
Fase II: De vleugels zijn boven, de tekst onder:
Olga Ivanovna Bobrova: "Van wie zijn die vleugels?"
Ivan Igorevich Gorin: "Ik weet het niet."
Fase III: De vleugels zitten aan de zijkanten van de middellijn, de tekst eronder:
Lydia Markovna Popova: "Van wie zijn die vleugels?"
Pavel Ilich Kostin: "Ik weet het niet.
Fase IV: Alle vleugels verschijnen tegelijkertijd op hun respectievelijke plaatsen, de tekst eronder.
"Niemand weet wiens vleugels dat zijn."
* Er is hier ook een verband met de plek waar de installatie staat.
De installatie beslaat de hele muur, van vloer tot plafond, tot een hoogte van 2,8 m. Bovendien steekt hij 1 m 80 cm uit over de zijmuren. Er liggen oude stukken karton, oude dozen verspreid, emmers verf en ander afval op de vloer. Dit alles stelt een vreemd interieur voor.
De hele muur is versierd met een kleurrijk paneel-fresco, uitgevoerd op papier en met typische onderwerpen uit de Sovjetpropaganda over het thema "Gelukkig Sovjetleven vandaag". Hier zijn jonge pioniers die zich ontspannen aan de kust, en uitzichten op de bouw van nieuwe gebouwen, en een landschap van "de stad van de toekomst". Alles is in de stijl van het Socialistisch Realisme, maar zonder bijzondere aandacht. Naast het paneel hangen een paar grote witte schermen tegen de muur: allerlei schema's en plannen die met de hand zijn geschreven in een precies "administratief" handschrift. Voor de installatie staat een lange afscheiding en rechts en links staan tafels en banken. Op de tafel links hangt een bord: "Voor intellectuelen", rechts: "Voor de doorsnee persoon".
Op alle tafels ligt een grote hoeveelheid notitieboekjes met verschillende inhoud: "Over het conceptualisme in Rusland," "Wat is de betekenis van 'wit' in de schilderijen," "Over deze installatie." Onder deze teksten is "Het verhaal van Kharitonov" dat ons vertelt over het "personage" dat in deze kamer woonde en waarom hij eigenlijk "gek werd, zich uitkleedde en naakt wegliep."
Op de tafel met het bord "Voor intellectuelen" staan historische, sociologische en metafysische teksten die verband houden met deze installatie en de interpretatie ervan. Op de tafel "Voor de doorsnee persoon" staat precies het tegenovergestelde: gewone, normale verhalen-verklaringen gebaseerd op gezond verstand (zoals "Het verhaal van Kharitonov", etc.).
Aan de buitenkant ziet het "Russische" paviljoen op de Biënnale van Venetië (voormalig Sovjet) eruit alsof het nog niet af is: er is nog steeds geen hout van het gebouw verwijderd en het geheel (en het gebied eromheen) is omgeven door een dichte houten omheining, zoals op elke plek waar gebouwd wordt. Toch weerklinkt er boven dit hele gebied, hoog boven de bomen, feestelijke muziek die de kijker uitnodigt om naar binnen te gaan, om het spektakel te zien dat voor hem is voorbereid.*
De kijker komt binnen door de hoofdingang van het paviljoen "Rusland". Binnen heerst dezelfde wanorde als buiten. De reparaties zijn nog niet klaar: overal staan emmers verf, planken, bakstenen, afval, maar aan het einde van deze grote, halfdonkere ruimte, slechts verlicht door zwakke elektrische lampen, is de uitgang zichtbaar, het verblindend schijnende licht van een zonnige dag.
De kijker komt op een klein terras en ziet voor zich een binnenplaats omgeven door hetzelfde hek. Aan het einde daarvan, vlak naast het hek zelf, ontdekt hij met verbazing het nieuw gebouwde en met verse verf bedekte "Paviljoen van de USSR". Het is veel kleiner dan het eerste paviljoen (5/9,2/4,6 m), de afmetingen lijken op die van een klein schuurtje. Maar dit "schuurtje" is zeer ceremonieel en feestelijk versierd: alle attributen van het Grote Sovjet Tijdperk schitteren op de muren: de hamer en sikkel, rode sterren, vakantieslogans, vlaggen, het embleem van de Sovjet-Unie staat in het midden.
Een metalen paal met vier luidsprekers ondersteunt het dak. Hieruit schalt "aan de hele wereld" een vrolijk Sovjetlied uit de jaren 1950, triomfmarsen vol goede moed en onuitputtelijke energie... Dit "kleine paviljoen" is het territorium van een wereld die nergens is verdwenen, maar alleen verborgen is, zich verschuilend achter de façade van een andere. Het staat in de diepte van de binnenplaats en wacht slechts op zijn eigen uur om terug te keren naar de plek van waaruit het onlangs is verdreven.
* Deze staat van verhoogde nieuwsgierigheid is bekend bij iedereen die ooit zulke geluiden heeft gehoord vanachter een hek op een kermis en die snel een kaartje heeft willen kopen om in deze mysterieuze, raadselachtige wereld te komen.
In essentie is dit weer het idee om iemands leven, het verhaal van iemands leven te presenteren in de vorm van een installatie. Deze keer deed ik dat toen ik 60 jaar werd. De installatie stelt een grote en lange (17 m) boot voor met twee trappen, één aan het begin en één aan het eind, via welke de kijker naar het dek kan klimmen en er weer van kan afdalen. Als hij naar boven is geklommen, ziet hij 25 grote open kartonnen kratten voor zich op het dek staan in complete wanorde, alsof ze tijdelijk zijn versleept en daar zijn achtergelaten. Elke krat is, als je erin kijkt, tot de nok toe gevuld met allerlei huishoudelijke troep, zoals wanneer iemand alles inpakt zonder het te sorteren om weg te gaan: een jas, overhemden, schoenen, kinderspeelgoed. Bovenop elk ligt een stuk karton waarop foto's, kleine voorwerpen en teksten zijn geplakt. De teksten zijn korte fragmenten van herinneringen over een episode uit mijn leven, slechts 5-6 regels lang. Wandelend door de kratten, steeds in de richting van de andere kant van de boot, begrijpt de kijker dat voor hem in de kratten de hele bagage van het leven van een persoon ligt, verschillend in elke periode, en tegelijkertijd is zijn beweging in de boot tussen de kratten in de richting van het bestaan een beweging langs het leven van iemand anders. Elke krat vertegenwoordigt zijn eigen periode met zijn eigen naam. De laatste krat is leeg.
Het reizen over de boot tussen de kratten zou je kunnen associëren met de boot van Charon die menselijke zielen vervoert naar de overkant van de rivier de Styx. Dit is in ieder geval het beeld dat voor me stond toen ik over deze installatie nadacht.
Liefde, liefde, waar heb je je verstopt?
De koude wind van het leven waait overal,
Hij voert vroegere dromen van me weg-
Opnieuw is mijn ziel verontwaardigd in angst en vrees.
Koude wind! Hou op!
Geef me die prachtige momenten terug!
Draag die wonderbaarlijke visioenen niet weg-
Ik zal ze opnieuw eren met mijn vurige hart!
Oh, karaf, gevuld met transparant water,
Waarom ben je over mij gebroken?
De breekbare stukken, verbrijzeld en rinkelend,
Glinsterend onder de maan, razen langs me heen.
Er is geen manier om in mijn gekke hoofd te houden
De prachtige beelden die omhoog zweven,
En zij, die geen spoor achterlaten in mijn geheugen,
Zullen voor altijd verdwijnen, net als de karaf.
Er zijn geen zorgen over jonge jaren:
De bloeiende lente is overal...
En we krijgen een volle kelk
Voor geluk en vreugde.
Maar de jaren gingen snel voorbij,
Alles is verdwenen, de lente is voorbij,
De levende stroom is stil gevallen in het bos,
En er zit nog maar één druppel in de kelk...
Gehuld in het zware harnas van de slaap
stond ik lange tijd in de duisternis.
Het verre geluid van ergens kon
de diepte van de slaap niet doordringen
Maar een licht kwam van binnen naar me toe,
Het bewoog de steen om me heen,
En mijn ziel werd bevrijd
Voor het leven van weer een dag.
Het is ongmogelijk om op aarde te leven!
Michail Zjoerajev
Lipetsk
Het is algemeen bekend dat de ecologische situatie aan het oppervlak van onze Aarde zodanig is gevormd dat door overbevolking, de ontwikkeling van industrie en transport en de algehele vergiftiging van het milieu, het leven van de meerderheid van de bevolking, niet alleen in de steden maar ook in de zogenaamd ecologisch schone gebieden, spoedig niet alleen gevaarlijk maar eenvoudigweg onmogelijk zal worden. Onder deze omstandigheden wordt de vestiging van twee voorheen onbewoonde zones - de diepten van de grote oceanen en hoog boven het aardoppervlak - niet alleen wenselijk, maar in wezen onvermijdelijk. Het is interessant dat beide opties misschien wel direct met elkaar verbonden zijn. Het fundamentele probleem van leven in de lucht - het overwinnen van het zwaartekrachtsveld van de aarde - kan worden opgelost op de meest onverwachte, maar technisch volledig haalbare manier, zoals besproken in het voorgestelde project.
Het is heel goed mogelijk om het zwaartekrachtsveld van de aarde te verminderen door energieringen te maken die enorm groot zijn en massa (of, wat hetzelfde is, de vector) van een opwaartse richting in de tegenovergestelde richting transporteren. Zulke hermetisch geïsoleerde ringen kunnen alleen worden gebouwd in de diepten van de oceaan van lucht en daarbinnen natuurlijk enorme zones voor bewoning. De mensheid, die op deze manier "haar gewicht heeft verloren" kan vrijelijk acclimatiseren in de diepten van deze oceaan van lucht, zich assimileren aan een nieuwe zich uitbreidende omgeving, en als middel van bestaan ofwel het oppervlak van de aarde zelf gebruiken of woongebieden of "velden van bewoning" bouwen in de luchtomgeving zelf, in haar zuivere, niet vervuilde ruimte.
Een lage vlucht boven de aarde
N. Solomatkin, chauffeur
Kishinev
De menselijke gedachte over de mogelijkheid van een vrije vlucht boven de aarde is in de regel verbonden geraakt met verschillende soorten luchttoestellen, mechanische vleugels en, in recente tijden, met straalmotoren en raketten. En tegelijkertijd zijn er onder deze projecten een paar voor het vliegen zonder welke toestellen dan ook, laag en hoog boven de aarde met langzame of hoge snelheid, gewoon als een "normaal" mens in zijn eenvoudige fysieke bestaan. En toch is dit net zo eigen aan hem als lopen, eten en drinken. Een bevestiging hiervan is de voortdurende bereidheid en het verlangen van ieder mens naar zo'n "natuurlijke" vlucht. Maar deze hele zaak, waar eerder geen aandacht aan werd besteed, ligt niet in de persoon alleen, maar in de situatie, of preciezer, in het speciale veld dat zich rond de persoon vormt (of dat hij zelf vormt) en dat hem in de lucht "houdt" en hem daarin stuurt. Dit veld moet zeer sterk energetisch geladen zijn en klaar om op te stijgen in de vlucht, de "piloot" zelf moet het actief communiceren en waarnemen. Het volgende eenvoudige experiment, dat voor jou de juistheid van deze bewering zal bevestigen en aantonen, stelt je in staat om dit zelf in de praktijk te testen.
Ga met twee goede vrienden naar het bos en neem een voorraad goede metalen palen van ongeveer 2 meter hoog mee. Als je een kleine weide hebt gevonden, dan steek je de palen op een afstand van 4-5 m van elkaar in de grond, zodanig dat ze een kleine gang vormen, gevormd door twee "halve maantjes" die met hun bovenste bogen naar elkaar toe zijn gedraaid. Vraag je vrienden om tegengestelde posities in te nemen aan weerszijden van de "gang" en in het midden van deze "bogen". Vraag hen nu om zich op hetzelfde te concentreren, bijvoorbeeld het onderwerp van het gesprek van gisteren. Dat gesprek is jou ook bekend. Concentreer je erop. Nu, nadat je aan het begin van de "gang" te hebben gestaan, neem een vliegende start en probeer in het midden van de gang je benen te buigen en ze vervolgens uit te strekken. Je zult tot je grote verbazing zien dat je een korte afstand kunt vliegen. De reden hiervoor is het krachtige energetische veld dat door je vrienden wordt gevormd en waar je je bij hebt aangesloten. De metalen palen hebben de concentratie ervan alleen maar versterkt.
Een ontmoeting met je eigen engel en met andere engelen blijft voor velen een onoplosbaar probleem, en omdat de meerderheid van de mensen het onder alle omstandigheden als onoplosbaar beschouwt, lijkt alleen al de gedachte aan zo'n mogelijkheid krankzinnig en niet bespreekbaar. En dit is volledig tevergeefs. De feiten en de getuigenissen van talloze ooggetuigen bevestigen precies het tegenovergestelde. Maar bij het analyseren van deze voorvallen hebben maar weinigen van deze getuigen aandacht besteed aan de plaats, of nauwkeuriger gezegd, het "niveau van de ruimte" waar zulke ontmoetingen het vaakst plaatsvinden. De analyse van velen van hen geeft aan dat de waarschijnlijkheid en hoogstwaarschijnlijk de actualiteit van zulke ontmoetingen plaatsvindt op een hoogte van ongeveer 1200-1400 meter boven zeeniveau, in bergachtige gebieden, op bergen met deze hoogten. Natuurlijk zijn veel mensen op bergen van deze omvang geweest en hen is niets overkomen. Maar er is één omstandigheid waar niet altijd rekening mee wordt gehouden. Een ontmoeting met een engel of met engelen is altijd een extreem voorval, hij vindt altijd plaats in tijden van crisis en op keerpunten in iemands leven, en de persoon zelf, die zulke hulp nodig heeft, roept de engel aan.
Ons project voor zo'n ontmoeting creëert kunstmatig zo'n situatie van "een roep om hulp". Op een grote lege ruimte in de buurt van een stad of beter nog in een afgelegen landbouwgebied worden hoge ladders verticaal omhoog geplaatst die de aangegeven hoogte van 1200 meter kunnen bereiken. De huidige materialen (lichte legeringen) maken de constructie zo duurzaam mogelijk en draden die om de 50 meter naar beneden lopen geven de ladders stabiliteit tegen onweer. De persoon die heeft besloten om naar de top van een ladder te klimmen, moet erop voorbereid zijn dat het 2 dagen kan duren om zijn plan uit te voeren. Maar als hij dicht bij de top is, zich hoog boven de wolken bevindt en alleen op zichzelf is aangewezen in winderige en gure weersomstandigheden, creëert hij dat crisismoment waarop een ontmoeting met zijn engel onvermijdelijk wordt.
N. Solomatkin, Chauffeur, Kishinev.
Hoe kun je jezelf beter, vriendelijker, fatsoenlijker maken? Meer dan één generatie moralisten, denkers en religieuze figuren hebben hun hersenen gepijnigd over dit probleem van hoe je jezelf kunt bevrijden van de meerderheid van je tekortkomingen, fouten, kortom, hoe je kunt veranderen in een betere, meer morele richting. De meerderheid ziet de enige mogelijkheid tot verandering in de persoon zelf, in zijn innerlijke "ik", anderen zien het in het strikt naleven van morele wetten, weer anderen zien het in het afzweren van aardse verleidingen en in het volgen van een religieus pad.
Elk van deze wegen is juist, als je erop uit bent kun je het gewenste doel bereiken. Ons project weerlegt geen van deze wegen, maar voorziet nog een andere mogelijkheid. Deze bestaat uit een dagelijkse procedure die ondanks zijn ogenschijnlijke eenvoud buitengewoon effectief kan zijn.
Je moet twee vleugels maken van witte tule stof, met behulp van dezelfde schets die bij het project is gevoegd, en ook leren riemen om deze vleugels op je rug te bevestigen en ze op hun plaats vast te zetten. Hierna, nadat je alleen op je kamer bent gebleven (deze voorwaarde is tamelijk belangrijk, zowel voor de productiviteit van de op handen zijnde activiteit, als voor het vermijden van ongewenste reacties van andere mensen in het gezin) moet je de vleugels omdoen en 5-10 minuten in stilte zitten zonder iets te doen, waarna je je gewone bezigheden weer oppakt zonder de kamer te verlaten. Na 2 uur moet je de eerste pauze opnieuw herhalen. Na 2-3 weken van dagelijkse procedures zal het effect van de witte vleugels zich met steeds grotere kracht beginnen te manifesteren.
De vleugels moeten achter slot en grendel bewaard worden in een speciale zachte koffer in een spiegelkast.
Anna Lwowna Semina: “Van wie is deze appel?”
Oleg Borisowitch Lepin: “Ik weet het niet”
De installatie is gebouwd in de "achtertuin" van het Fridericianium (waar in het hoofdgebouw de tentoonstelling Documenta plaatsvindt) en bestaat uit een bijna exacte kopie van toiletten die in de jaren 1960 en 1970 in Rusland in de provincies bij bushaltes en treinstations werden gebouwd. Ieder van van ons is bekend met deze troosteloze kleine stenen bouwwerken, van buiten en van binnen besmeurd met witte kalk, met smerige verwensingen op de muren geschreven, bevuild en verwaarloosd. De aanblik alleen al roept afkeer en braakneigingen op. Er zijn kapotte ramen onder een laag dak. De ingangen voor mannen en vrouwen bevinden zich aan weerszijden. De deuren, die altijd open staan, zijn donker roodbruin geschilderd. Binnenin zie je dezelfde afschuwelijke, weerzinwekkende aanblik. Tussen dunne muren zitten kleine cementen verhogingen, in het midden daarvan zitten zwarte ronde gaten. Het komt zelfs nooit in iemand op om erop te gaan zitten, en ze "zitten" rechtop, gehurkt, zoals wij zeggen "in adelaarshouding". Natuurlijk waren deze "hokjes" niet eens voorzien van deuren, en iedereen die het toilet binnenkomt kan perfect zien wie er "zorgt" voor zijn behoefte en hoe ze dat doen. De mannen- en vrouwenhelft zijn op geen enkele manier verschillend.
Zo'n toilet, bijna precies, is gebouwd op Documenta. Maar de kijkers, die in twee rijen staan (vrouwen en mannen apart), zien een totaal ander beeld als ze eenmaal binnen zijn. Nee, de binnenruimte is onveranderd gebleven, precies zoals hierboven beschreven, maar wat er binnen is ingericht is volstrekt niet karakteristiek en onmogelijk voor een toilet. Het is een typisch Sovjet tweekamerappartement (in de mannenhelft is de woonkamer, in de vrouwenhelft is de slaapkamer) met normaal meubilair: een tafel bedekt met een tafelkleed, een buffet, een bank, stoelen, een wandmeubel met boeken; in de slaapkamer staat een bed, een kinderhoekje met een klein kleedje met speelgoed, schilderijen aan de muren. Alles heeft een normale, doorleefde, "alledaagse" uitstraling: de borden van het avondeten staan nog op tafel, een jas hangt op de stoel... Het leven gaat hier normaal door. Er woont hier een rustig, fatsoenlijk, vriendelijk gezin, en het is mogelijk dat ze even naar buiten zijn gestapt om de buren te zien ...
En dit is het 'normale' leven in een toilet... Is het nodig om de metafoor van deze installatie verder uit te leggen?